Przyczynili się do powstania układu okresowego

Demokryt

(ur. ok. 460 p.n.e., zm. ok. 370 p.n.e.) 

 Grecki filozof, który jako pierwszy użył pojęcia „atom” (atomos po grecku znaczy niepodzielny). Miał on określać hipotetycznie najmniejszy i niepodzielny składnik materii. Poglądy Demokryta zostały póżniej wyparte przez teorie czterech żywiołów.

Arystoteles

(ur. 384 p.n.e., zm. 7 marca 322 p.n.e.)

 Filozof, jeden z trzech, obok Sokratesa i Platona najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji. Przyjmował on istnienie czterech zasadniczych rodzajów materii: ognia, wody, powietrza i ziemi, które nazywał elementami. 

Hennig Brand

(ur. ok. 1630, zm. 1692) 

 Niemiecki odkrywca. Był pierwszym  odnotowanym w historii odkrywcą nowego pierwiastka, mianowicie w 1669 roku, po przebadaniu substancji zawartych w swoim moczu, odkrył fosfor.

Antoine Lavoisier

(ur. 26 sierpnia 1743 w Paryżu, zm. 8 maja 1794) 

 Francuski fizyk i chemik. W 1789 roku napisał jako pierwszy obszerną tabele zawierający 33 pierwiastki i podzielił je na cztery grupy: gazy, ziemie, metale i niemetale. Tabele opublikował w swojej książce pt. Traité élémentaire de Chemie.

Jöns Jacob Berzelius

(ur. 20 sierpnia 1779, zm. 7 sierpnia 1848) 

 Wprowadził dzisiejsze symbole chemiczne oraz w 1820 roku opracował jedną z najdokładniejszych tabel mas atomowych.

Johann Wolfgany Dobereiner

 (ur. 13 grudnia 1780, zm. 24 marca 1849) 

 Niemiecki chemik, profesor uniwersytetu w Jenie. Jest autorem tzw. prawa triad pierwiastków. W 1817 roku jako pierwszy próbował usystematyzować pierwiastki na podstawie ich mas atomowych. Układał symbole w triady pierwiastków o podobnych właściwościach. W 1829 wykrył wśród niektórych znanych ówcześnie pierwiastków tzw. triady Döbereinera, czyli dowolne trzy pierwiastki mające trzy kolejne masy atomowe (w czasach Döbereinera to były średnie masy molowe pierwiastków) o takiej własności, że masa środkowego z nich jest średnią arytmetyczną mas atomowych skrajnych.

Antoine Beguyer de Chancourtois

(ur. 1887, zm. 1915) 

 Był z wykształcenia geologiem, mimo to w roku 1863 stworzył rysunek tzw. „bębna pierwiastków”. Przedstawiał on schemat wszystkich, ówcześnie znanych, pierwiastków, uporządkowanych według rosnących mas atomowych. Jednocześnie spis pierwiastków był spiralnie zwinięty. Okres tej spirali wynosił 8 pierwiastków. Ze schematu francuskiego naukowca,  można było odczytać pionowe kolumny pierwiastków, które charakteryzowały się podobnymi właściwościami chemicznymi. Niestety, w tamtych czasach, jego projekt nie spotkał się z akceptacją naukowców i został odrzucony. Być może niesłusznie, gdyż blisko mu było do obecnie nam znanego układu okresowego.

John Newlands

(ur. 1837, zm. 1898) 

 W roku 1864 John Newlands opublikował nazwane przez siebie prawo oktawy. Zgodnie z jego teorią pierwiastki chemiczne należy uporządkować od wodoru do wapnia według rosnących mas atomowych. W efekcie otrzymuje się grupy pierwiastków chemicznych o podobnych właściwościach chemicznych, powtarzające się co osiem pierwiastków. Nazwa jego teorii: prawo oktawy, zostało zaczerpnięte przez niego z muzyki.

Dymitr Mendelejew

(ur. 1834, zm. 1907) 

 Rosyjski chemik. W 1869 r. zestawił wszystkie wówczas znane pierwiastki w tabelę, szeregując je według mas atomowych i zauważył, że właściwości pierwiastków powtarzają się okresowo, a odstępstwa od tych prawidłowości można wyjaśnić istnieniem nieznanych jeszcze pierwiastków (były to skand, gal i german). Tablicę tę nazwano później tablicą Mendelejewa i była ona pierwotną formą układu okresowego.

Lothar Meyer

 Ułożył on tablice pierwiastków niemal równocześnie z Dimitrijem Mendelejewem. Pierwszy zarys jego układu okresowego powstał w roku 1864. Była to jednak wersja mało czytelna i opublikowana jedynie dla studentów w wydawnictwie uniwersyteckim. Przez kilka następnych lat Meyer pracował rozbudową pierwotnej wersji. Przygotowania ukończył w roku 1869, czyli w roku, w którym Mendelejew przedstawił światu swoją teorie. Tym samym Meyer nie mógł już opublikować swoich pomysłów. Wiadomo jednak, że wersja Meyera różniła się od wersji Mendelejewa. Nie zawierała m.in. pustych miejsc na nie odkryte pierwiastki, przez co w kolumnach nie zawsze znajdowały się pierwiastki o podobnych właściwościach.